Den rike mannen og Lasarus
Menneska strevar etter å blande lys og mørke. Gud skiljer desse.
Det første som slår ein når ein les denne forteljinga, er at den
rike mannen fekk oppleve at Guds ord var sant. Det er eit enten
eller i æva, evig liv eller evig fortaping. Dette skillet er evig,
uigjekalleleleg og endeleg. Dernest taler det om Guds ubegripelege
kjærleik, der Han satsa alt som var mogeleg for å berge den rike
mannen. Han let det tilflyte han alle dei materielle godene for om
mogleg Guds godheit skulle drive han til omvending. Han fekk sitt
gode her, men det var heilt utan verknad kva som vedkom hans evige
ve og vel. Denne forteljinga har også ei djup åndeleg side.
Han levde nemleg på det han ikkje
kunne døy på. Det såg ut til at han var ein slag truande
som folk flest rekna med. Han kalla Abraham for far og fekk
kvittert “son min”. Kvifor gjekk han så fortapt? Han levde i fest
og glede kvar dag i sitt gudstilhøve. I overflod. Og han vanta
ingenting, nett som i Laodikea-kyrkjelyden. Han vraka den «maten»
som tala om nåden og sanninga. Desse smulane var det Lasarus
stunde etter å metta seg med. Nåden og sanninga var borte frå den
maten den rike åt opp. Det kunne gjerne vera på bordet, men det
skulle ikkje etast. Han opplevde rikdom og overflod, men var
likevel fattig. Han trudde livet skulle fortsetje i æva slik det
var i tida. Difor bad han om ein drope av det som var maten hans
her i tida. Det kunne han ikkje få, for det var ikkje meir til.
Lasarus derimot opplevde fattigdom og tiggarlivet her, ein god
type på ein sann kristen. Ein eig ingenting, men må leva på nåde.
Han levde av det den rike vraka. Sanninga veit at eg er naken og
fattig i meg sjølv. Eg treng bare sanninga, og då kjem nåden i
saman med sanniga. Desse kan ikkje skiljast. Dei er ein person,
Jesus Kristus. Då er eg rik midt i min åndelege fattigdom. Han
levde på heile Guds ord. Dette å vraka sanninga i den åndelege
maten ein et, er forherdane. Og det varer ved like inn i æva. Den
rike mannen hadde ikkje tru på Guds ord som frelsesmiddel for
brørne sine. Et heile Guds ord, så et ordet deg. Det nye livet
veks, det gamle livet visnar og døyr. Når Jesus vert vårt liv på
sanningsgrunn, har me det evige livet som endar i Abrahams fang.
Då vert eg evig frelst og løyst.
Korleis er det? Lever du på nåden og sanninga?
Den enda som bär, när
allting annat vacklar,
det är Guds nåd och Guds barmhärtighet.
All jordisk berömmelse och glans den slocknar,
när sist jag står hos Gud i härlighet.
Kor: Det enda jag vet, det är att nåden räcker,
att Kristi blod min synd, min skuld betäcker.
Det enda jag har att lita till engång,
det är Guds nåd, Guds gränslösa nåd. |
